Od naszego ostatniego spotkania, którym była przyrządzona przez Harrego kolacja minęło zaledwie kilka dni, a ja miałam wrażenie, że cały miesiąc. Pisałam dużo z Harrym, ale niestety nie mieliśmy czasu spotkać się ponownie. Wiedziałam, że chłopak ma dużo na głowie i widziałam jego starania. Potrzebowałam czasu, by wszystko na spokojnie przemyśleć, więc można powiedzieć, że w pewnym sensie było mi to na rękę. W towarzystwie Harrego cudownie spędzałam czas, mimo, iż w wielu sprawach się nie zgadzaliśmy. Pozostawał jeszcze Zayn. Z nim rozmawiało mi się jeszcze lepiej i miałam do niego całkowite zaufanie. Nigdy mnie nie zawiódł, a kiedy potrzebowałam w czymś pomocy, udzielał mi jej w natychmiastowym tępie. Jednak zdawałam sobie sprawę, że to tylko przyjaźń. Nie byłam do końca przekonana co czuję, ale byłam pewna, że gdyby z mojej strony byłoby to coś więcej, to nie miałabym u niego szans. Nasza znajomość opierała się głównie na rozmowach i wygłupach. Z kolei, kiedy spotykałam się z Harrym, on często próbował nawiązać do przeszłości. Wiedział, że jeżeli nie zamkniemy dawnych spraw- nie będzie najmniejszej możliwości, by nasza znajomość mogła sie rozwijać w jakimkolwiek kierunku. Coraz częściej rozmowy o tym, co wydarzyło się w Holmes Chapel mnie nudziły. Wiedziałam, że Harry pod tym względem nie odpuści. Chciał mieć wszystko pod kontrolą, wiedzieć co o tym myślę. Zdawał sobie sprawę, że nie jestem jeszcze w 100% przekonana, ale wiedział, że wszystko idzie w dobrym kierunku. Przeszłość będzie dzielić nas zawsze. Wybaczyłam mu, ale co z tego? Niektórych spraw nigdy nie będę mogła zapomnieć. On ciągle będzie mi o tym przypominać- jego wyglądem, zachowaniem, obecnością.
Już za miesiąc miały rozpocząć się Święta Bożego Narodzenia. W tym czasie każdy z członków zarówno One Direction jak i Unruly, miał pojechać do domu. Harry podczas kolacji wspominał o tym momencie. To będą pierwsze święta od trzech lat, które spędzimy w tej samej miejscowości- pogodzeni. Wiedziałam, że ten czas będzie dla nas bardzo wyjątkowy. Nasze domy były oddalone od siebie zaledwie o kilka minut i było bardziej niż pewne, że się spotkamy.
-Co robisz?- spytała Anne siadając obok mnie na łóżku
-Nudzę się- powiedziałam bezmyślnie
-Myślisz o Harrym- zgadła momentalnie
Uśmiechnęłam się na jej słowa. Anne była osobą, która zawsze wszystko wiedziała.
-Spędzę z nim święta- powiedziałam patrząc na przyjaciółkę- w Holmes Chapel..
-Powinnaś się cieszyć..
-Chyba się cieszę
-Chyba?
-To dla mnie zupełnie nowa sytuacja. Mam nadzieję, że się w tym odnajdę- powiedziałam- trudno tak nagle przestawić się z nienawidzenia kogoś na lubienie
-Na lubienie nie jest tak źle- wtrąciła się Anne- gorzej na coś więcej
-Co sugerujesz?- spytałam podejrzliwie
-Ty niektórych rzeczy nie chcesz widzieć, ale naprawde trudno nie zauważyć jak on na Ciebie patrzy..
-Wydaje Ci się- zaśmiałam się próbując odwrócić to wszystko w żart
-Nie- zaprzeczyła przyjaciółka- przypatrz się
-Nie mam kiedy- powiedziałam posępnie- nie mam się kiedy z nim spotkać
-A właśnie, że masz- powiedziała z uśmiechem Anne
-Kiedy?
-Dziś wieczorem- powiedziała radośnie
-Dziś wieczorem jest zajęty- wyjaśniłam
-Owszem- przyznała- jest zajęty, bo się z Tobą spotyka
-Co?- spytałam zaskoczona- o czym ty mówisz?
-To miała być niespodzianka, więc nie mówiłam Ci o tym wcześniej. Harry będzie tutaj o siódmej.
-Ale czemu?- spytałam wciąż zdziwiona zaistniałą sytuacją- po co?
-Zobaczysz- powiedziała tajemniczym głosem kierując się do drzwi- nie pisz do niego, ani nie dzwoń, bo wszystko popsujesz
-Nie możesz mi powiedzieć?- spytałam z nadzieją
-Nie. Niespodzianki są fajne- odpowiedziała wychodząc i zostawiając mnie samą z dylematem.
Teraz jeszcze intensywnej myślałam o Harrym. Co on wymyślił tym razem? Dotychczas wszelkie jego niespodzianki były miłe, ale mimo wszystko obawiałam się o tą dzisiejszą.
Godziny ciągły się w nieskończoność. Miałam wrażenie, że pomiędzy jednym popatrzeniem na zegar minęły poł godziny, a w rzeczywistości okazywało się, że były to zaledwie dwie minuty.
-Przestań już- zaśmiała się Ariana, kiedy po raz kolejny weszłam do kuchni zupełnie nieświadomie tylko po to by z niej wyjść.
-Nie mogę sobie znaleźć miejsca- powiedziałam siadając na kanapie obok przyjaciółek
-Nie bój się. Wszystko będzie dobrze- uśmiechnęła się
-Mam nadzieję- powiedziałam biorąc głęboki oddech
18:55
Do drzwi zadzwonił dzwonek. Nie zdążyłam jeszcze zareagować, a Anne już otwierała drzwi. Spojrzałam w tamtym kierunku. Postanowiłam na razie nie podchodzić, tylko poczekać na rozwój wydarzeń. Usłyszałam dźwięk zamykanych drzwi i powolne kroki do salonu, w którym się znajdowałam. Już po chwili w progu stanął Harry.
-Hej- powiedziałam podchodząc i całując go w policzek
-Zabieram Cię gdzieś- powiedział tajemniczo
-Gdzie?- spytałam zaskoczona. Dziewczyny nic mi nie powiedziały, więc nie wiedziałam czego się powinnam spodziewać.
-Na spacer- powiedział tajemniczo
-No to się przebiorę- powiedziałam podążając do pokoju
Po kilku minutach wyszłam i spojrzałam na zadowolonego Harrego. Nie wiedziałam czym jest to spowodowane, ale odwzajemniłam uśmiech.
-Pięknie wyglądasz- powiedział przytulając mnie
Popatrzyłam zaskoczona na dziewczyny. One zamiast udzielić mi na migi jakichkolwiek wyjaśnień, wpatrywały się uśmiechnięte wprost na nas. Roześmiałam się na głos przewracając oczami.
-To co, idziemy?- spytałam Harrego
-Jasne- powiedział patrząc mi prosto w oczy
-Możecie mi powiedzieć o co chodzi?- nie wytrzymałam
-O nic, dlaczego pytasz?- spytał Harry nie zmieniając wyrazu twarzy
-Bo wszyscy jesteście jacyś tacy tajemniczy..- powiedziałam
-Wydaje Ci się- odezwała się chórkiem cała trójka co wcale nie działało na ich korzyść
-Gdzie idziemy?- spytałam, kiedy wyszliśmy już na dwór
-Na spacer- powiedział jakby to miało wszystko wyjaśnić
Jednak nie wyglądało to jak spacer. Zwykle chodziliśmy po parku lub po mieście zupełnie bez sensu, ale teraz miałam wrażenie, że Harry podąża do konkretnego celu. Nie chciałam kolejny raz zadawać mu tego samego pytania, więc rozmawiałam na proponowane przez niego tematy. Miałam nadzieję, że szybko dowiem się o co w tym wszystkim chodzi.
Poczułam jak Harry powoli mnie obejmuje. Był to dosyć niepewny ruch z jego strony, nie był do końca przekonany jak zareaguję. Popatrzyłam w oczy chłopakowi. Mimo panujących wokół nas ciemności mogłam bez problemu dostrzec w jego oczach niepewność. Uśmiechnęłam się ciepło, by dodać mu trochę pewności siebie. Harry uśmiechnął się powoli wciąż patrząc prosto w moje oczy.
-Wszystko w porządku?- spytałam. Oboje z nieznanego powodu byliśmy zdenerwowani. Ja z tego, że nie wiedziałam co może mnie czekać, a Harry zapewne nie wiedział jak zareaguje na to co on planuje. Dla pobocznego obserwatora, musiało wyglądać to dosyć zabawnie.
-Tak, pewnie- odpowiedział, chociaż jego głos wskazywał coś zupełnie innego
-Jesteś pewien?
-Taak
Popatrzyłam na Harrego. Zdenerwowanie nie opuszczało go ani na chwilę. Bałam się co wymyślił tym razem.
-Ufasz mi?- spytał po chwili
-Gdzie idziemy?- spytałam zaskoczona
-Nie o to chodzi. Pytam czy w ogóle mi ufasz?
-Nie wiem- odpowiedziałam ważąc słowa
Harry przystanął i spojrzał mi głęboko w oczy.
-Mam nadzieję, że...-zaczął
W tym momencie moja komórka zaczęła dzwonić, uniemożliwiając tym dokończenie zdania przez Harrego. Dzwonił Marcin. Spojrzałam pytającym wzrokiem na Harrego.
-Nie ważne- westchnął- odbierz
______________________________________________
Nie wiem czy ostatnio miałam większy brak weny, czy zwyciężyło lenistwo, czy brak czasu..
Jedno jest pewne, zbliża się mi matura i nie jestem w stanie prowadzić jednocześnie dwóch blogów..
Wciąż myślę nad tym co zrobić..
No cóż.. coś wymyślę..
poniedziałek, 27 stycznia 2014
niedziela, 19 stycznia 2014
KOLEJNE NOMINACJE
Nominacja "The Versetile Blogger Awards" od Agata MaciejewskaZasady nominacji
~ Musisz podziękować blogu który cię nominował~ Następnie poinformować czytelników bloga . Informuję was kochani czytelnicy dostaliśmy nominację "The Versetile Blogger Awards" ~ Później ujawnić 7 faktów [ wiadomości ] o sobie
~ Potem wypisać 11 blogów które czytasz i twoim zdaniem zasługują na tą nominację i
poinformować ich o tym
FAKTY O MNIE:
1. Nie znoszę dwulicowych ludzi
2. Nie mam pojęcia co chcę robić w życiu
3. Jaram się Pawłem z Warshaw Shore <3
4. Lubię brać udział w różnych konkursach
5. Mam teraz feeeerie xx
6. Wiecznie nie mam na nic czasu <nauka> 7. Jeszcze miesiac temu chciałam isć na studia na psychologię więzienną
_______________________________________________________________________________
Liebster AwardsZostałam nominowana do Liebster Awards przez: Paulina Falkowska Pytania:1. Co skusiło cie do założenia bloga?
Chęć sprawdzenia siebie
2. Ile latek?
18,5
3. Ulubieniec z zespołu?
Harry
4. Co myślisz o The wanted?
Lubię, podziwiam...
5. Czy należysz do innego fandomu?
Nie. Słucham raczej rapu, a tam nie występuje coś takiego jak fandom..
6. Hobby?
Pisanie opowiadań, fotografia...
7. Motto życiowe?
Ciągle jest inne
8. Ulubiony kolor?
Żółty, zielony, czarny
9. Ulubiona piosenka?
KaeN feat. Gosia Kutyła- Mimo wszystko
10. Co cie najbardziej denerwuje?
Fałszywi ludzie
11. Ulubiony film?
,,Szybcy i wściekli"
12. Imię twojej przyjaciółki/przyjaciela?
Dominika
13. Co/kogo podziwiasz?
Ludzi, którzy coś potrafią osiągnąć mimo przeciwności losu
14. Jaki masz rozmiar buta?
Zależy jaka rozmiarówka.. zazw. 38
15. Co chciałabyś robić w przyszłości?
Dobre pytanie...
_________________________________________________________________________________
Mam jeszcze jedną zaległą nominację.. chyba sprzed 3 miesięcy...
NOMINACJA OD: Andzia
~ Musisz podziękować blogu który cię nominował~ Następnie poinformować czytelników bloga . Informuję was kochani czytelnicy dostaliśmy nominację "The Versetile Blogger Awards" ~ Później ujawnić 7 faktów [ wiadomości ] o sobie
~ Potem wypisać 11 blogów które czytasz i twoim zdaniem zasługują na tą nominację i
poinformować ich o tym
FAKTY O MNIE:
1. Nie znoszę dwulicowych ludzi
2. Nie mam pojęcia co chcę robić w życiu
3. Jaram się Pawłem z Warshaw Shore <3
4. Lubię brać udział w różnych konkursach
5. Mam teraz feeeerie xx
6. Wiecznie nie mam na nic czasu <nauka> 7. Jeszcze miesiac temu chciałam isć na studia na psychologię więzienną
_______________________________________________________________________________
Liebster AwardsZostałam nominowana do Liebster Awards przez: Paulina Falkowska Pytania:1. Co skusiło cie do założenia bloga?
Chęć sprawdzenia siebie
2. Ile latek?
18,5
3. Ulubieniec z zespołu?
Harry
4. Co myślisz o The wanted?
Lubię, podziwiam...
5. Czy należysz do innego fandomu?
Nie. Słucham raczej rapu, a tam nie występuje coś takiego jak fandom..
6. Hobby?
Pisanie opowiadań, fotografia...
7. Motto życiowe?
Ciągle jest inne
8. Ulubiony kolor?
Żółty, zielony, czarny
9. Ulubiona piosenka?
KaeN feat. Gosia Kutyła- Mimo wszystko
10. Co cie najbardziej denerwuje?
Fałszywi ludzie
11. Ulubiony film?
,,Szybcy i wściekli"
12. Imię twojej przyjaciółki/przyjaciela?
Dominika
13. Co/kogo podziwiasz?
Ludzi, którzy coś potrafią osiągnąć mimo przeciwności losu
14. Jaki masz rozmiar buta?
Zależy jaka rozmiarówka.. zazw. 38
15. Co chciałabyś robić w przyszłości?
Dobre pytanie...
_________________________________________________________________________________
Mam jeszcze jedną zaległą nominację.. chyba sprzed 3 miesięcy...
NOMINACJA OD: Andzia
czwartek, 2 stycznia 2014
Rozdział 19
W ciągu następnych dwóch tygodni tylko raz spotkałam się z Harrym, a z Zayn'em zaledwie trzy. One Direction miało teraz koncerty w kraju, więc można było stwierdzić, że mają więcej czasu, ale to nie była prawda. Z mojej strony także nie można było znaleźć wolnej chwili. Cały czas, kiedy nie zajmowałam się czymś innym (zaoczne studia, albo planowanie ślubu ciotki) spędzałam na sali prób do Unruly. Każdego dnia była to większa harówa niż poprzedniego. Wielokrotnie miałam chwile zwątpienia. Chciałam zrezygnować, ale za każdym razem wspierała mnie Anne i Ariana. Zawsze mogłam na nie liczyć i byłam i za to wdzięczna.
Teraz miałam jedną z tych chwili, kiedy mogłabym się spotkać z przyjaciółmi, ale nie mogłam, ponieważ byłam umówiona z ciocią i jej narzeczonym. Wstępnie już był ustalony termin ślubu wraz z restauracją, w której ma odbyć się wesele i z godziną Mszy w kościele. W zeszłym tygodniu udało się nam jeszcze załatwić kamerzystę, fotografa i DJ. Jednak jak dobrze wiedziałam- to dopiero początek. Czekało nas jeszcze mnóstwo rzeczy do załatwienia. Jednak cieszyłam się, że pierwszy krok był już za nami. Swoją drogą bawiło mnie, że organizacją ślubu zajmuje się osoba (w tym wypadku ja), która nie ma najmniejszego o tym pojęcia. Często bywałam na weselach, ale to nie zmieniało faktu, że nie miałam pojęcia jak wszystko zorganoizować perfekcyjnie. Kiedy zgadzałam się na prośbę ciotki dotyczące organizacji jej ślubu i wesela, wierzyłam, że sobie poradzę. Byłam wtedy przekonana, że chodzi o nie wesele, ale bardziej przyjęcie. Nie sądziłam, że ciotka ma zamiar zaprosić całą rodzinę z Polski. Niestety przez nawał pracy musiałam zrezygnować z wyjazdu do Polski w listopadzie. Wiedziałam, że wtedy na pewno nie będę dała rady wyrobić się ze wszystkim na czas. Trzy dni temu zarezerwowaliśmy (czyt. ja wszystko robiłam oni tylko potakiwali) pokoje w hotelu dla rodziny z Polski, oraz z Szwajcarii, bo jak się okazało narzeczony cioci właśnie tam ma większość rodziny.
Cieszyłam się, że narzeczeni rozpoczęli już kurs przedmałżeński, ponieważ sprawiło to, że mogłam skreślć kolejny punkt z listy do zrobienia. Wielokrotnie próbowałam namówić ciocię by zatrudnili kogoś kto się zna na organizacji ślubów i wesel. Jednak oni byli głusi na moje prośby. Nie wiązało sie to wcale z tym, że mi ufali bardziej. Wiedzieli, że mi nie będą musieli tyle zapłacić co profesjonaliście, a mi w pewien sposób ta praca jest na rękę, ponieważ jest to praktyka, do tego co chciałabym także robić w życiu.
Dziś mieliśmy udać się po obrączki. Wiedziałam, że zajmie nam to przynajmniej cztery godziny. Oboje byli bardzo wybredni. Wolałam nawet nie myśleć o drugim punkcie, który miałam zamiar dzis zrealizować- kupno garnituru. Sukienkę ślubną zostawiłam na następny dzień. Miałam nadzieję, że między sobą ustalili chociaż listę gości, świadków i starostów, bo na to już nie miałam siły. W miedzyczasie musiałam także rozgladnąć się za zaproszeniami i wysłać im prospekty do zaakceptowania.
Byłam tym wszystkim już bardzo zmęczona. Nie miałam czasu na nic. W nocy prawie nie spałam. Mój dzień wyglądał mniej więcej tak:
05:30 pobudka/ szybka toaleta i śniadanie
07:00- 10:00 próby do Unruly
10:00-10:30 krótka przerwa, w której zazwyczaj wydzwaniałam w sprawach ślubu
10:30 -13:30 kontynuacja próby
14:00- 14:30 obiad gdzieś na mieście
14:30-19:30 spotkanie z ciocią i jej narzeczonym w sprawie ślubu
20:00 powrót do domu, zjedzenie kolacji, spędzenie wspólnego czasu z przyjaciółkami
22:00 rozpoczecie nauki na studia
02:00 pójście spać
Moje studia wyglądały mniej więcej tak, że mogłam uczyć się przez internet, więc było to dla mnie dobrą alternatywą. Jednak przerażało mnie, że prawie nie sypiałam. W tym tygodniu moim rekordem było sześć godzin snu.
Kolejny dzień
Sobota? Ten dzień wcale nie oznaczał odpoczynku jak jeszcze pół roku temu. Jedynym plusem było, że nie miałam dziś prób, ale za to prawie cały dzień musiałam chodzić z narzeczonymi po sklepach. Bardzo lubiłam swoją ciocię, ale ostatnimi dniami zaczęła mi działać na nerwy. Nie wiedziałam, że potrafi ona być aż tak wybredna i jednocześnie uciążliwa. Była przeciez dorosła. Trwały przygotowania do JEJ ślubu. Także powinna włączyć się w przygotowania, a nie zostawiać wszystko na mojej głowie.
Poprzedniego dnia zakupy ukończyliśmy dopiero o 21:00. Nie sądziłam, że kupno garnituru zajmie więcej czasu niż wybieranie obrączek.
Mimo, iż tego dnia ciocia miała kupić swoją sukienkę, to przeniosłyśmy jej kupno aż do poniedziałku. Państwo młodzi stwierdzili, że nastał dzień, aby wybrać miejsce na podróż poślubną. Tak więc siedziałam własnie z nimi w Biurze Podróży i przeglądaliśmy różne oferty, kiedy rozdzwonił się mój telefon. Byłam wdzięczna, kimkolwiek była osoba dzwoniąca. Mogłaby to być nawet jakaś reklama, cokolwiek co tylko pozwoliłoby mi to wyjść na chwilę na zewnątrz.
-Słucham?- spytałam z zaciekawieniem, bo nawet nie spojrzałam na ekran przed odebraniem połączenia
-Hej Susanne- zaczął ciepło Harry- masz dzis chwilę?
-Hej- przywitałam się- niestety, a dlaczego?
-Chciałem Cię wziąć na spacer..- ton głosu Harrego wyrażał rozczarowanie
-Przepraszam- powiedziałam posępnie- naprawdę nie dam rady
-Ostatnie ciągle nie masz czasu
-Wiem. To wszystko przez ten ślub. Zachowują się jak małe dzieci. Nic nie potrafią sami załatwić...
-Przecież to ich ślub
-No własnie- zgodziłam się- jesteśmy teraz w biurze podróży.. Wybierają podróż poślubną..
-Na jakim są etapie?
-Długości pobytu.. Jeszcze nie zaczęliśmy nawet szukać konkretnego miejsca...
-To kiepsko..A jutro?
-Co jutro?
-Spotkamy się?
-Musze się uczyć do egzaminów..
-Pomogę Ci
-Harry...- zaczęłam chcąc zaprzeczyć
-Przyjadę o piątej, może być?
-No dobra- poddałam się
Po kilku minutach wróciłam do wnętrza. Pani pracująca w biurze podróży popatrzyła na mnie błagalnym wzrokiem .
-Na jakim jesteście etapie?- spytałam siadając
-Daty..
-Jeszcze?- spytałam zaskoczona
-Przecież jak wychodziłaś omawialiśmy długość pobytu- powiedziała ciocia
Wetchnęłam i spojrzałam na monitor.
-Myślę, że tydzień po ślubie to będzie idealny termin- powiedziałam
-Świetnie- uśmiechnął się pan młody- teraz miejsce
-A co chcielibyście zwiedzić?- spytałam
-Obojętne- oboje wzruszyli ramionami
W tym moemncie próbowałam się powstrzymać przed komentarzem. Jak mogą nie wiedzieć? Przecież to ma być ICH podróż. Miałam wrażenie, że oni nic o sobie nawzajem nie wiedzą.
-Proponuję Santorini w Grecji- odezwała się pani z Biura
-Idealnie- powiedziałam, bo już kiedyś słyszałam o tym miejscu
Po następnej 1,5 godziny w końcu udało nam się wyjść z Biura Podróży. Właśnie odpadł nam następny punkt w mojej liście do zrobienia.
-Zuza- zaczęła z zniecierpliwieniem ciocia
-Tak?- spytałam zaciskając zęby. Bałam się co wymyśli tym razem
-Masz w końcu te zaproszenia?
Zabrzmiało to tak jakbym je ciągle zapominała. Odetchnęłam głęboko. Musiałam być spokojna. Jeszcze tylko dwa miesiące. Albo aż.
W ciągu następnej godziny siedzenia w kawiarni, nowożeńcy wybierali zaproszenia. Nie wiedziałam dlaczego, aż tak się nad tym rozdrabniają. Chodziło tylko o to, aby były ładne. Wiadome będzie, że prędzej czy później wszyscy je wyrzucą. Chyba nikt nie zbiera starych zaproszeń na ślub.
-Zuza..- zaczęła ciocia znów swoim zniecierpliwonym tonem
-Tak?- spytałam
-Przygotuj dziś listę gości. Przynieś nam ją wieczorem, a my ją zatwierdzimy, albo odrzucimy. Jutro wypiszesz zaproszenia, a w poniedziałek je wyślesz.
-Nie- zaprzeczyłam z złością- to jest Wasze akurat zadanie. Jedyne co mogę zrobić, to wysłać gotowe zaproszenia do Polski i do Szwajcarii....
Jeżeli byłabym prawdziwą organizatorką ślubów- zajęłabym się tym, ale nie jestem. Miałam tylko pomóc państwu młodym, a nie robić za nich niemalże wszystkiego. Chciałam mieć też chwilę dla siebie.
Kolejny dzień
W tym dniu na szczęście nie planowałam niczego, oprócz nauki i spotkania z Harrym. Z jednej strony nie chciałam się z nim spotykać tego dnia, ale byłam mu wdzięczna, że to on przyjedzie do mnie, a nie musimy spotykać się na mieście. Naprawdę nie miałam dzisiaj ochoty nigdzie wychodzić.
Równo o siedemnastej do drzwi zadzwonił dzwonek. Spojrzałam przez wizjer i tak wiedząc kogo tam zobaczę. Otworzyłam drzwi i wpuściłam Harrego do środka.
-Jesteś sama?- spytał
-Tak- powiedziałam zamykając drzwi
-Proszę- powiedział wręczajac mi wino i kwiaty
-O ile wiem mieliśmy się uczyć, a nie pić- powiedziałam z rozbawieniem
-Ty się będziesz uczyć, a ja przygotuje kolację- bardziej powiedział to niż spytał wymachując przede mną jakąś reklamówką jak mniemam z produktami na kolację
-Harry..- roześmiałam się całując go w policzek
Włożyłam kwiaty do wazonu i wróciłam do kuchni. Przez chwilę przyglądałam się jak Harry powoli opróżnia reklamówkę.
-Harry co ty chcesz z tym zrobić?- spytałam wskazując na cały stos produktów przede mną
-Zobaczysz- uśmiechnął się
-Umiesz gotować?- spytałam zaskoczona
-Umiem
-Kiedy się nauczyłeś?
-Cały czas się uczę- powiedział przyglądając się mi z drugiej strony kuchni- a teraz zmykaj się uczyć. Ja się wszystkim zajmę
-Na pewno?- upewniłam się
-Pewnie
-Nie spal mi mieszkania- zaśmiałam się wychodząc z kuchni
-To nawet byłaby dobra myśl. Zamieszkałabyś u mnie- zaczął żartować
-Taak wraz z Arianą i Anne- powiedziałam machając chłopakowi i wygodnie sadowiąc się na sofie. Miałam nadzieję, że opanuję teraz większość materiału jaki musiałam nauczyć się na studia.
_______________________________________________________________________
Dostałam nominację do Liebester Award od Miśka Horan
Nominacja do Liebster Award jest otrzymywana od innego blogera w ramach uznania za „dobrze wykonaną robotę” Jest przyznawana dla blogów o mniejszej liczbie obserwatorów, więc daje możliwość ich rozpowszechnienia. Po odebraniu nagrody należy odpowiedzieć na 11 pytań otrzymanych od osoby, która Cię nominowała. Następnie Ty nominujesz 11 osób (informujesz ich o tym) oraz zadajesz im 11 pytań. Nie wolno nominować bloga, który Cię nominował.
Z góry mówię, że tylko odpowiem na pytania, bo Blogi, kt. czytałam dotychczas, albo są zawieszone, albo nagle przerwane...
Moje odpowiedzi na pytania:
1. Jaki lubisz sport?
Siatkówkę
2. Wiek
18
3. Kolor oczuuuuu *_*
szare
4. Ulubiona piosenka 1D
I want
5. Gdybyś miała jeszcze 2 tygodnie życia - co byś zrobiła?
Poleciałabym na wakacje
6. Opisz jakąś wtopę ;D
Powiedziałyśmy z koleżanką naszej wychowawczyni ,,Wesołych świąt" - zbliżało się Święto Zmarłych...
7. Czego nienawidzisz w ludziach?
fałszywości, dwulicowości
8. Gdybyś mogła uratować jednego z 1D, którego byś uratowała?
Harry
9. Dokończ
Kocham... spaaać
Nienawidzę... matmy
Marzę...zdać maturę
Pragnę...iść na imprezę
Lubię...imprezować
Jestem...aktualnie załamana
:D
10. Ulubiona danie :D
cokolwiek
11. Ulubiony kolor *_*
żółty
Teraz miałam jedną z tych chwili, kiedy mogłabym się spotkać z przyjaciółmi, ale nie mogłam, ponieważ byłam umówiona z ciocią i jej narzeczonym. Wstępnie już był ustalony termin ślubu wraz z restauracją, w której ma odbyć się wesele i z godziną Mszy w kościele. W zeszłym tygodniu udało się nam jeszcze załatwić kamerzystę, fotografa i DJ. Jednak jak dobrze wiedziałam- to dopiero początek. Czekało nas jeszcze mnóstwo rzeczy do załatwienia. Jednak cieszyłam się, że pierwszy krok był już za nami. Swoją drogą bawiło mnie, że organizacją ślubu zajmuje się osoba (w tym wypadku ja), która nie ma najmniejszego o tym pojęcia. Często bywałam na weselach, ale to nie zmieniało faktu, że nie miałam pojęcia jak wszystko zorganoizować perfekcyjnie. Kiedy zgadzałam się na prośbę ciotki dotyczące organizacji jej ślubu i wesela, wierzyłam, że sobie poradzę. Byłam wtedy przekonana, że chodzi o nie wesele, ale bardziej przyjęcie. Nie sądziłam, że ciotka ma zamiar zaprosić całą rodzinę z Polski. Niestety przez nawał pracy musiałam zrezygnować z wyjazdu do Polski w listopadzie. Wiedziałam, że wtedy na pewno nie będę dała rady wyrobić się ze wszystkim na czas. Trzy dni temu zarezerwowaliśmy (czyt. ja wszystko robiłam oni tylko potakiwali) pokoje w hotelu dla rodziny z Polski, oraz z Szwajcarii, bo jak się okazało narzeczony cioci właśnie tam ma większość rodziny.
Cieszyłam się, że narzeczeni rozpoczęli już kurs przedmałżeński, ponieważ sprawiło to, że mogłam skreślć kolejny punkt z listy do zrobienia. Wielokrotnie próbowałam namówić ciocię by zatrudnili kogoś kto się zna na organizacji ślubów i wesel. Jednak oni byli głusi na moje prośby. Nie wiązało sie to wcale z tym, że mi ufali bardziej. Wiedzieli, że mi nie będą musieli tyle zapłacić co profesjonaliście, a mi w pewien sposób ta praca jest na rękę, ponieważ jest to praktyka, do tego co chciałabym także robić w życiu.
Dziś mieliśmy udać się po obrączki. Wiedziałam, że zajmie nam to przynajmniej cztery godziny. Oboje byli bardzo wybredni. Wolałam nawet nie myśleć o drugim punkcie, który miałam zamiar dzis zrealizować- kupno garnituru. Sukienkę ślubną zostawiłam na następny dzień. Miałam nadzieję, że między sobą ustalili chociaż listę gości, świadków i starostów, bo na to już nie miałam siły. W miedzyczasie musiałam także rozgladnąć się za zaproszeniami i wysłać im prospekty do zaakceptowania.
Byłam tym wszystkim już bardzo zmęczona. Nie miałam czasu na nic. W nocy prawie nie spałam. Mój dzień wyglądał mniej więcej tak:
05:30 pobudka/ szybka toaleta i śniadanie
07:00- 10:00 próby do Unruly
10:00-10:30 krótka przerwa, w której zazwyczaj wydzwaniałam w sprawach ślubu
10:30 -13:30 kontynuacja próby
14:00- 14:30 obiad gdzieś na mieście
14:30-19:30 spotkanie z ciocią i jej narzeczonym w sprawie ślubu
20:00 powrót do domu, zjedzenie kolacji, spędzenie wspólnego czasu z przyjaciółkami
22:00 rozpoczecie nauki na studia
02:00 pójście spać
Moje studia wyglądały mniej więcej tak, że mogłam uczyć się przez internet, więc było to dla mnie dobrą alternatywą. Jednak przerażało mnie, że prawie nie sypiałam. W tym tygodniu moim rekordem było sześć godzin snu.
Kolejny dzień
Sobota? Ten dzień wcale nie oznaczał odpoczynku jak jeszcze pół roku temu. Jedynym plusem było, że nie miałam dziś prób, ale za to prawie cały dzień musiałam chodzić z narzeczonymi po sklepach. Bardzo lubiłam swoją ciocię, ale ostatnimi dniami zaczęła mi działać na nerwy. Nie wiedziałam, że potrafi ona być aż tak wybredna i jednocześnie uciążliwa. Była przeciez dorosła. Trwały przygotowania do JEJ ślubu. Także powinna włączyć się w przygotowania, a nie zostawiać wszystko na mojej głowie.
Poprzedniego dnia zakupy ukończyliśmy dopiero o 21:00. Nie sądziłam, że kupno garnituru zajmie więcej czasu niż wybieranie obrączek.
Mimo, iż tego dnia ciocia miała kupić swoją sukienkę, to przeniosłyśmy jej kupno aż do poniedziałku. Państwo młodzi stwierdzili, że nastał dzień, aby wybrać miejsce na podróż poślubną. Tak więc siedziałam własnie z nimi w Biurze Podróży i przeglądaliśmy różne oferty, kiedy rozdzwonił się mój telefon. Byłam wdzięczna, kimkolwiek była osoba dzwoniąca. Mogłaby to być nawet jakaś reklama, cokolwiek co tylko pozwoliłoby mi to wyjść na chwilę na zewnątrz.
-Słucham?- spytałam z zaciekawieniem, bo nawet nie spojrzałam na ekran przed odebraniem połączenia
-Hej Susanne- zaczął ciepło Harry- masz dzis chwilę?
-Hej- przywitałam się- niestety, a dlaczego?
-Chciałem Cię wziąć na spacer..- ton głosu Harrego wyrażał rozczarowanie
-Przepraszam- powiedziałam posępnie- naprawdę nie dam rady
-Ostatnie ciągle nie masz czasu
-Wiem. To wszystko przez ten ślub. Zachowują się jak małe dzieci. Nic nie potrafią sami załatwić...
-Przecież to ich ślub
-No własnie- zgodziłam się- jesteśmy teraz w biurze podróży.. Wybierają podróż poślubną..
-Na jakim są etapie?
-Długości pobytu.. Jeszcze nie zaczęliśmy nawet szukać konkretnego miejsca...
-To kiepsko..A jutro?
-Co jutro?
-Spotkamy się?
-Musze się uczyć do egzaminów..
-Pomogę Ci
-Harry...- zaczęłam chcąc zaprzeczyć
-Przyjadę o piątej, może być?
-No dobra- poddałam się
Po kilku minutach wróciłam do wnętrza. Pani pracująca w biurze podróży popatrzyła na mnie błagalnym wzrokiem .
-Na jakim jesteście etapie?- spytałam siadając
-Daty..
-Jeszcze?- spytałam zaskoczona
-Przecież jak wychodziłaś omawialiśmy długość pobytu- powiedziała ciocia
Wetchnęłam i spojrzałam na monitor.
-Myślę, że tydzień po ślubie to będzie idealny termin- powiedziałam
-Świetnie- uśmiechnął się pan młody- teraz miejsce
-A co chcielibyście zwiedzić?- spytałam
-Obojętne- oboje wzruszyli ramionami
W tym moemncie próbowałam się powstrzymać przed komentarzem. Jak mogą nie wiedzieć? Przecież to ma być ICH podróż. Miałam wrażenie, że oni nic o sobie nawzajem nie wiedzą.
-Proponuję Santorini w Grecji- odezwała się pani z Biura
-Idealnie- powiedziałam, bo już kiedyś słyszałam o tym miejscu
Po następnej 1,5 godziny w końcu udało nam się wyjść z Biura Podróży. Właśnie odpadł nam następny punkt w mojej liście do zrobienia.
-Zuza- zaczęła z zniecierpliwieniem ciocia
-Tak?- spytałam zaciskając zęby. Bałam się co wymyśli tym razem
-Masz w końcu te zaproszenia?
Zabrzmiało to tak jakbym je ciągle zapominała. Odetchnęłam głęboko. Musiałam być spokojna. Jeszcze tylko dwa miesiące. Albo aż.
W ciągu następnej godziny siedzenia w kawiarni, nowożeńcy wybierali zaproszenia. Nie wiedziałam dlaczego, aż tak się nad tym rozdrabniają. Chodziło tylko o to, aby były ładne. Wiadome będzie, że prędzej czy później wszyscy je wyrzucą. Chyba nikt nie zbiera starych zaproszeń na ślub.
-Zuza..- zaczęła ciocia znów swoim zniecierpliwonym tonem
-Tak?- spytałam
-Przygotuj dziś listę gości. Przynieś nam ją wieczorem, a my ją zatwierdzimy, albo odrzucimy. Jutro wypiszesz zaproszenia, a w poniedziałek je wyślesz.
-Nie- zaprzeczyłam z złością- to jest Wasze akurat zadanie. Jedyne co mogę zrobić, to wysłać gotowe zaproszenia do Polski i do Szwajcarii....
Jeżeli byłabym prawdziwą organizatorką ślubów- zajęłabym się tym, ale nie jestem. Miałam tylko pomóc państwu młodym, a nie robić za nich niemalże wszystkiego. Chciałam mieć też chwilę dla siebie.
Kolejny dzień
W tym dniu na szczęście nie planowałam niczego, oprócz nauki i spotkania z Harrym. Z jednej strony nie chciałam się z nim spotykać tego dnia, ale byłam mu wdzięczna, że to on przyjedzie do mnie, a nie musimy spotykać się na mieście. Naprawdę nie miałam dzisiaj ochoty nigdzie wychodzić.
Równo o siedemnastej do drzwi zadzwonił dzwonek. Spojrzałam przez wizjer i tak wiedząc kogo tam zobaczę. Otworzyłam drzwi i wpuściłam Harrego do środka.
-Jesteś sama?- spytał
-Tak- powiedziałam zamykając drzwi
-Proszę- powiedział wręczajac mi wino i kwiaty
-O ile wiem mieliśmy się uczyć, a nie pić- powiedziałam z rozbawieniem
-Ty się będziesz uczyć, a ja przygotuje kolację- bardziej powiedział to niż spytał wymachując przede mną jakąś reklamówką jak mniemam z produktami na kolację
-Harry..- roześmiałam się całując go w policzek
Włożyłam kwiaty do wazonu i wróciłam do kuchni. Przez chwilę przyglądałam się jak Harry powoli opróżnia reklamówkę.
-Harry co ty chcesz z tym zrobić?- spytałam wskazując na cały stos produktów przede mną
-Zobaczysz- uśmiechnął się
-Umiesz gotować?- spytałam zaskoczona
-Umiem
-Kiedy się nauczyłeś?
-Cały czas się uczę- powiedział przyglądając się mi z drugiej strony kuchni- a teraz zmykaj się uczyć. Ja się wszystkim zajmę
-Na pewno?- upewniłam się
-Pewnie
-Nie spal mi mieszkania- zaśmiałam się wychodząc z kuchni
-To nawet byłaby dobra myśl. Zamieszkałabyś u mnie- zaczął żartować
-Taak wraz z Arianą i Anne- powiedziałam machając chłopakowi i wygodnie sadowiąc się na sofie. Miałam nadzieję, że opanuję teraz większość materiału jaki musiałam nauczyć się na studia.
Dostałam nominację do Liebester Award od Miśka Horan
Nominacja do Liebster Award jest otrzymywana od innego blogera w ramach uznania za „dobrze wykonaną robotę” Jest przyznawana dla blogów o mniejszej liczbie obserwatorów, więc daje możliwość ich rozpowszechnienia. Po odebraniu nagrody należy odpowiedzieć na 11 pytań otrzymanych od osoby, która Cię nominowała. Następnie Ty nominujesz 11 osób (informujesz ich o tym) oraz zadajesz im 11 pytań. Nie wolno nominować bloga, który Cię nominował.
Z góry mówię, że tylko odpowiem na pytania, bo Blogi, kt. czytałam dotychczas, albo są zawieszone, albo nagle przerwane...
Moje odpowiedzi na pytania:
1. Jaki lubisz sport?
Siatkówkę
2. Wiek
18
3. Kolor oczuuuuu *_*
szare
4. Ulubiona piosenka 1D
I want
5. Gdybyś miała jeszcze 2 tygodnie życia - co byś zrobiła?
Poleciałabym na wakacje
6. Opisz jakąś wtopę ;D
Powiedziałyśmy z koleżanką naszej wychowawczyni ,,Wesołych świąt" - zbliżało się Święto Zmarłych...
7. Czego nienawidzisz w ludziach?
fałszywości, dwulicowości
8. Gdybyś mogła uratować jednego z 1D, którego byś uratowała?
Harry
9. Dokończ
Kocham... spaaać
Nienawidzę... matmy
Marzę...zdać maturę
Pragnę...iść na imprezę
Lubię...imprezować
Jestem...aktualnie załamana
:D
10. Ulubiona danie :D
cokolwiek
11. Ulubiony kolor *_*
żółty
Subskrybuj:
Posty (Atom)